Sinds januari 2018 schrijft een cliënte anoniem, onder de naam Michal, over onze sessies. Ik, Ilona Kuis, geef er enige context bij boven- en onderaan Deel 1.
Michal
“‘Ben ik zoiets als hoogbegaafd of een verrückte gek’, vraag ik mezelf, en vorige week per mail aan Ilona. Dat is ook wel leuk aan het Duits. Dat laat je zien hoe woorden en mensen gereisd hebben: hoe verrukt en verrukkelijk via het oosten in het westen terecht zijn gekomen en een plaats hebben gekregen.
De vraag was wel een vertwijfelde uitroep of een soort wanhoopskreet. En net zo goed een hoop op bevestiging van het één en/of van een ander: ‘Gééf mij nóg een label!’ Dan kan ik er beter mee kwartetten en uitkomen met de vier: ‘Zo. Dit ben ik!’.
Helaas ging Ilona niet meespelen en stelde ze vragen terug.
We hadden afgesproken dat ik gewoon een verslag zou schrijven van onze gesprekken in 300 tot 500 woorden. Dat leek me een geweldige overeenkomst, die ik zou kunnen vervullen.
Toen ik ermee aan de slag ging kwamen er woorden op en aan te pas, die ik van te voren niet had bedacht. Om mee te verklaren, voor contexten, om geschiedenissen mee op te rakelen, een overvloed aan impulsen om te bedwingen naar een logisch verhaal waarin een gespreksverslag is vervat. En het absolute voornemen mezelf met woorden níet neer te halen. Wat een slagveld.
In een oprisping van vertwijfeling over totaal onvermogen hieromtrent vroeg ik Ilona tussendoor dus of ik eigenlijk wel deug. Oftewel, ben ik nou écht tot niks in staat, of komt het niks presteren nou doordat ik tot heel veel in staat ben misschien, en weet ik even niet hoe ik er bij kan komen. Nou, dan vraag ik het maar even aan haar.
Die oprisping heeft ze aan me teruggegeven. Dat gaan we onderzoeken. Ze heeft me tijd, ruimte en vertrouwen gegeven. Ik ben heel bang. En vol moed.
Onlangs ben ik door een psychiater die ik vertrouwde tot ‘EPA’- persoon verklaard, en doorverwezen naar een F-ACT team. Daar heb ik maandag een afspraak voor intake.
EPA is de afkorting voor Ernstige Psychiatrische Aandoening. Hij zou een second opinion doen op voorheen gestelde diagnoses en is tot de EPA-slotsom gekomen omdat diagnoses door collegae niet voor niets bevonden waren, en hij zelf daarvan weliswaar niet iets concreets kon vinden behalve uitputting en chronische depressie, maar dat moet een oorzaak hebben, dus moet er wel sprake zijn van EPA. In deze cirkelredenering heb ik me te weer trachten te stellen wat een van de oorzaken is van uitputting.
Een F-ACT team is een gespecialiseerd team van psychiater, psycholoog, maatschappelijk werker en sociaalpsychiatrisch verpleegkundige die ‘de EPA’ naar rust en indien mogelijk naar herstel beweegt. Wat is het goed! Dat zoiets bestaat!
Dus dat. En ik steiger bij deze. Soms ben ik zelfs nog in de veronderstelling dat ik misschien, net als alle EPA’s, in plaats van ZV (zorgvrager) juist wel iets te bieden heb aan de wereld en ook nog best een mooi inkomen kan vergaren.
Maar mijn verbeelding gaat soms nog ietsje verder. Wát als ik eigenlijk juist best kats ben, ommeunig (Twentse prijswoorden voor durfachtig en nogal) wat kan. En dat niet durf te laten zien omdat ik er een hele laag aarde van schaamte en schuld bovenop heb geschept. En niet naar boven durf te komen. Voor een heel klein beetje, iets heel kleins, leuks voor de wereld.
Eigenlijk wil ik, om precies te zijn, iets heel groots, leuks.
(Dat moet ik onder bedwang zien te houden – geen oprispingen die kant op – koest – halt) … (en tóch hard blaffen!).
De 500 woorden zijn alweer overschreden.
In gesprek met Ilona liet ze me weten hoe ik naar mezelf kan kijken. Ogen open, en mijn gedachten van binnenuit bekijken (in mijn eigen woorden).
Het is alsof er een licht door een dik duister naar binnen is komen schijnen dat niet meer weg kan. Een heel dun geel straaltje dat vol wordt, het donker verdrijft, net als het daglicht van de zon de nacht verdrijft. Tot landing, waar een bron lijkt te liggen. Die kleur is wit. Groot en bruisend.
Ik ga wel naar het F-ACT team maandag, maar ik vrees die ontmoeting niet meer. Hoogbegaafd of verrückt hoef ik ook niet te zijn. Dat lichtje hè, van binnen, begint te gloeien.”
[…] Previous Next […]
[…] < Deel 4 lezen […]