In mijn jongere jaren wist ik me nooit goed staande te houden in groepen. Mijn aangeboren neiging om mijzelf af te zonderen weerhield me ervan om enige sociale contacten aan te gaan. Dit was ook niet mijn wens. Ik had altijd voldoende aan de verhaallijnen in mijn hoofd, de werelden die ik schepte in mijn eigen fantasie. Hierin was niemand onvoorspelbaar, niets was onduidelijk, alles gebeurde naar mijn wil. Niet omdat ik per se de controle moest hebben, maar meer omdat ik graag in een wereld wilde leven waar alles logisch was – en ik begreep alleen mijn eigen logica. Echte mensen? Die logen, maakten grappen, braken wetten en regels. Echte mensen waren niet voorspelbaar.
Nu zult u wellicht denken, waarde lezer, dat dit niet meer voorkomt. Dat ik nu met beide benen op Planeet Aarde sta, onder de mensen, en dat ik geen behoefte meer heb aan mijn hersenspinsels van wereldformaat. Dit is echter niet het geval – in tegendeel. Als kind zag ik alleen maar de wereld om mij heen: mijn familie, mijn school, mijn buurt. Ik had geen besef van alles wat er in de wereld gebeurde. Nu is dat er wel.
Mede dankzij de opkomst van sociale media en nieuwsapps ben ik me bewust geworden van alles en iedereen. De zorgen, de risico’s, de consequenties, het leed van de wereld, al haar bewoners, al hun acties. Waar ik vroeger alleen mijn omgeving niet begreep, zie ik nu een hele wereld vol mensen die grappen, liegen, regels breken, die onvoorspelbaar zijn. Nooit zal ik dit alles begrijpen. Des te meer redenen om te ontsnappen naar mijn eigen werelden.
Het volwassen leven neemt nieuwe zorgen met zich mee. Belastingen, verzekeringen, budgetteren, boodschappen, de werk-privéverhouding. Stress, onzekerheid, vermoeidheid. Alle verantwoordelijkheden zelf moeten dragen. Dat is mijn leven nu; juist nu is het ontsnappen dus aanlokkelijker dan ooit. Hoe ga je daarmee om, als er plots niets meer gebeurt zonder directe actie, zonder eigen interventie?
Je realiseert pas hoeveel balletjes er rollen zodra je ze allemaal zelf moet duwen. Van het simpele – het koken van eten, het schoonhouden van je omgeving – tot de complexere zaken. Alles moet ik nu zelf doen. Ja, dat wou je toch ook, Erik? Ja, dat wou ik. Maar ja, niet alles is rozengeur en maneschijn. Het blijkt dat je soms pas doorhebt tegen welke wind mensen in moeten fietsen zodra je ze inhaalt en je zelf de volle laag krijgt van de novemberwind. Dan verlang ik pas echt naar de werelden in mijn hoofd.
Echter, ik ben nu ook in een levensfase terechtgekomen waarin ik me besef dat ik niet van alles kan blijven vluchten. Sommige dingen moeten nou eenmaal gedaan worden. Na vele jaren van mezelf verstoppen en wegduiken van de samenleving kan ik mezelf dat simpelweg niet meer veroorloven – want als ik het niet doe, doet niemand het. Het leuke, het loze, het lijden, het leven. Alles hoort erbij. Vluchten kan niet meer, zou mijn vader dan waarschijnlijk gekscherend zingen. Nooit gedacht dat hij gelijk zou krijgen, toen hij zei ‘dit ga jij missen’.
Wat ik mis is de onbevangenheid. De onwetendheid. Ignorance is bliss, zeggen ze dan aan de andere kant van het water. Tegenwoordig is het haast onmogelijk om niet te weten wat er speelt. Ik heb mijn Twitter de deur uit gedaan, zo ook gebruik ik geen Facebook meer, om nog maar niet te spreken over Instagram en al die andere zaken. De NOS-app heb ik verwijderd, het Journaal weerklinkt niet meer in mijn woonkamer. Vluchten kan niet meer, maar een veilige plek maken, waar het niet nodig is om te vluchten – waar de boze buitenwereld even de boze buitenwereld mag blijven – dat kan nog wel.
En nu? Ik merk dat ik minder bang ben, de toekomst minder vrees. Ik word langzamerhand beter in het vertrouwen van anderen, nu ik niet meer elk moment van de dag word herinnerd aan de kwaadheden die mensen verrichten. Het meest opvallende: ik hoef mijn hoofd niet meer in te kruipen. Ik heb nu een veilige plek waar alles logisch is, waar mijn regels heersen, waar (bijna) alles voorspelbaar is. Dan heb ik maar wat meer verantwoordelijkheden: ik krijg er iets heel moois voor terug. Peace of mind. Deze wereldenreiziger heeft zijn thuishonk gevonden – en het is gewoon hier op Aarde. Wie had dat gedacht?
Erik, Alice,
Dit is een heel mooi verhaal.
Ik herken er heel veel in.
Mijn enige uitweg voor mij was een beroep te kiezen om mensen te helpen en met compassie onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en mensen. (dat betekent niet dat ik iedereen leuk vind)
Met hartelijke groet, Willem van Esch
Ik zie voor mij ook geen andere keuze.
Enerzijds met mijn tekst- en vertaalbureau en zo af en toe als coach voor (uitzonderlijk) hoogbegaafden.
Binnenkort open ik een online academy waarvoor ik trainingen ga ontwikkelen omtrent schrijven, content marketing en (duurzaam) ondernemerschap.
Herkenbaar. En een goede interventie: minder/geen sociale media, minder/geen nieuws. Het kan teveel zijn. En oppervlakkig. Deze kanalen van informatie geven geen eerlijk beeld. Op sociale media is men de beste versie van zichzelf en in de nieuwsberichten lijkt alleen slecht nieuws nieuws te zijn. Minder nieuws & sociale media zou goed zijn voor iedereen, denk ik. Niet alleen voor sensitieve mensen. Alleen wij hebben het eerder door, denk ik. 🙂
Bedankt voor het delen.
Paul,
Deze strategie gebruik ik al. Ik merkte dat nieuwsberichten mij alleen maar angstig maakten over de wereld en de mensen om mij heen. Ik ben ongeveer twee maanden geleden volledig gestopt met het volgen van nieuws, en sindsdien gaat het wat beter.
Sociale media gebruikte ik sowieso al weinig.
Bedankt voor je opmerking, en leuk om te horen dat er gelijkgestemden zijn 🙂