Ik heb een redelijk sterk ontwikkelde hekel aan volwassenen. Voordat jij je nou verschrikkelijk beledigd gaat voelen, lees eerst even verder en ga voor jezelf na of jij in die categorie thuishoort. Volwassen zijn heeft met leeftijd namelijk niet zo heel veel te maken.

Ik vond mezelf laatst terug op mijn oude vaste plek, in het Vondelpark in Amsterdam, waar ik als student hele zomers doorbracht, alleen of met vrienden, met een boek en gitaar, dromend van een leven van reizen en avontuur. 30 jaar later zat ik daar dus weer eens, tussen jongeren die daar vooral bezig zijn een leuke tijd te hebben, en ik bedacht me dat er voor mij helemaal niets veranderd is. Ik droom nog steeds van nieuwe dingen, wil nog steeds vooral vaak een leuke tijd hebben, en ik voel me nog steeds volledig thuis bij jonge of wat zonderlinge mensen.

Ik zag daar niet heel veel mensen van mijn leeftijd, dus de jongeren van toen gaan daar nu niet meer zitten. Dat is oké, ik ben er zelf ook niet meer elke dag, maar ik ben bang dat die mensen ook vaak gestopt zijn met het dromen, met fratsen, met het op zoek zijn naar een leuk leven, naar plannen maken. Ze zijn volwassen geworden.

Ik zie mezelf als een halfvolwassene. Ik heb zeker wasdom vergaard in mijn leven, kennis en ervaring waar ik veel aan heb en die ik ook graag deel met anderen. Ik ben geen kind meer, en ook geen tiener. Ik ben hier en daar wel wat wijzer geworden, en ook wat kalmer. Maar mijn wasdom zit nog lang niet vol, en zal dat wat mij betreft ook nooit worden. Er blijven altijd dingen te ontdekken, mijn nieuwsgierigheid is onstilbaar en ik kan ook nog net zo (kinderlijk) enthousiast raken als vroeger. Ik houd van nieuw, en veranderingen, en ik maak me zorgen om de wereld en wil daar iets aan doen. Op de bres springen, boos worden, protesteren en wat kan mij die economie schelen, en al die verantwoordelijkheden die jonge mensen nog niet hebben. Weg ermee!

Volwassenen lachen schamper om het idealisme van de jeugd. Het is wel een leuk idee hoor, zo’n schonere en veilige wereld waarin iedereen gelijke kansen heeft, maar als jij straks je rekeningen moet betalen piep je wel anders! Het leven is een routine geworden en moet dat ook vooral blijven. Ze zijn conservatief geworden. Welnu, zodra de wereld een ideale en perfecte maatschappij is voor iedereen, zowel nu als in de toekomst, waarin we dus letterlijk met z’n allen veilig, gezond en gelukkig kunnen zijn, zodra dat is bereikt, dan word ik ook conservatief. Dan valt er wat te conserveren. Zolang dit nog niet zo is, ben ik liever bezig met hoe we dingen positief kunnen veranderen. Niet alleen in de samenleving en politiek, ook op kleinere schaal in mijn omgeving of gewoon voor mijzelf, met hoe mijn leven is ingericht.

Ik heb gelukkig veel vrienden die ook zo leven (daarom zijn het ook vrienden) en dat zijn zeker niet allemaal ‘hoogbegaafden’, maar fijne en interessante mensen die het meest uit het leven willen halen en nooit zullen vergeten hoe het was om jong te zijn, en hoe het is om jong te blijven. Maar omgekeerd ben ik wel heel veel hoogbegaafden tegengekomen waarin ik ook die – soms ondeugende – onbevangen nieuwsgierigheid herken, en vooral ook een drang om zo veel mogelijk lol te hebben. Lol in het leven, door dingen te doen, leren en ervaren, door op zoek te blijven, door boos te worden, door nieuwe oplossingen te zoeken en door niet bang te zijn voor veranderingen. Klopt dit, herken je je daar ook, als mede halfvolwassen hoogbegaafde?

© Tekst Martin van Elmpt van Ze Leve Hoog | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Corrie Grupstra van Byldwurk | Stichting Hoogbegaafd!