Sinds ik voorzichtig probeer te wennen aan de vermoedelijke reden voor veel dingen die in mijn ogen niet aan mij kloppen (jeetje wat een zin, maar zo denk ik dus), ben ik driftig aan het lezen over hoogbegaafdheid. Verbijsterend hoeveel erover te lezen is zonder dat ik – en met mij een grote groep anderen – daarvan afwist!
Vooral veel kenmerkende gedachten en patronen bij hoogbegaafdheid worden beschreven; echte “antwoorden” of “oplossingen” zijn er minder te vinden. En vervolgens, weer typisch natuurlijk, als je dan maar blijft en blijft lezen, heb je zo veel verschillende gedachten die je wilt onderzoeken dat je een nog grotere chaos in je hoofd overhoudt. Ben ik nu op zoek naar mezelf, mijn passie, mijn ware ik, of moet ik juist mijn ego verliezen in enlightenment? Moet ik eindelijk eens mezelf redden of moet ik, met compassie voor iedereen, de wereld nou eens richting vrede en geluk mediteren? Moet ik mindful in het nu zijn, mijn hoofd leegmaken en niet zoveel willen, of mijn persoonlijke waarden en missie formuleren om mijn eigen toekomst naar me toe te trekken? Moet ik me verdiepen in alles wat ik maar kan vinden of moet ik kiezen om me te focussen op één helende basisgedachte?
Het levert geen concrete antwoorden op wanneer ik over allerlei problemen lees en mezelf daarin weer eens verdacht veel herken. Maar toch… is er soms een gevoel van opluchting. Ben ik dan toch niet de enige? Betekent het dat het niet helemaal mijn schuld is? Betekent het dat er hoop is? Dat er een plek voor mij kan zijn? Heftiger nog: zou het dan überhaupt echt waar kunnen zijn, die hoogbegaafdheid van mij? Met al mijn gebreken, mijn middelmatigheid, mijn onzekerheid, mijn gebrek aan oorkondes en uitvindingen?
Your Rainforest Mind. Ik werd meteen diep geraakt door deze prachtige term voor wat we hier hoogbegaafdheid noemen. Paula Prober trekt de vergelijking met ecosystemen: je kunt in elkaar zitten als een woestijn, een berg, of… een regenwoud. Met alle complexiteit, intensiteit, gevoeligheid, kleur en de enorme veelheid aan organismen en wisselwerkingen daartussen, en net als ieder ander ecosysteem uniek, maar wel van cruciaal belang voor het voortbestaan van de aarde. Hoewel van buitenaf schijnbaar ondoorgrondelijk. Rainforest Mind. Klinkt echt heel mooi, voelt mooi, daar kan ik wat mee.
Ik mag van Paula ook gewoon 10 boeken tegelijk lezen, ook al ben ik het niet overal mee eens en lees ik ze soms niet eens uit. Ik mag gewoon die ideeën eruit pikken die me aanspreken, die me helpen.
Even een paar zinnen uit haar boek, dat gewoon over mij lijkt te gaan, shocking en tegelijk bevrijdend:
“Interestingly, existential depression can be coupled with idealism. Even as they are aware of the great suffering on the planet, many RFM’s continue to hold a sense of hope, gratitude, and appreciation for the beauty and preciousness of life.”
“Now, you may feel great frustration and guilt as you go about your own busy life and you are not finding the cure for Alzheimer’s disease or singlehandedly ending global warming.”
“This ‘impostor phenomenon’ is more common than you think. You may feel pressure to be the brightest person in all situations, but underneath that façade lurks the fear of being found out that you are not so smart, after all.”
Prober P, 2016. Your Rainforest Mind. GHF Press.
En zo gaat het nog een poosje door… Wat voel ik me bijna gewoon, een statistiek, hoera, ik behoor tot een groep!
Op haar WordPress-blog vraagt Paula wat wij, met onze RFM, zoal doen om onszelf te helpen. Voor mij is dat, naast het eeuwige verzamelen van informatie, ook het verleggen van mijn focus naar “kleine” dingen. Even pauzeren tussen het oplossen van de wereldproblematiek en die van mezelf door. Rommelen in de tuin, plantjes bestuderen, wandelen, tekenen, schrijven… Ik ben zelfs m’n eigen weblog begonnen waarin ik opschrijf wat me zoal bezighoudt – en hoe ik daar iets positiefs uit haal.
Wat doe jij om je “ground” te vinden? Waarmee voed jij je RFM?
Oooh ja, dat ‘impostor phenomenon’ is heel herkenbaar. Het hele artikel eigenlijk 🙂
Rainforest mind, inderdaad, prachtige term!
Wat mij betreft was het een grote opluchting om te ontdekken dat ik niet ‘alleen’ ben. Net door het luisteren naar verhalen van ‘anderen’ word ik in zekere zin rustig(er). Net zoals het ‘onder gelijkgestemden’ zijn. Dat is ‘gewoon’ een verademing omdat ik dan helemaal ongeremd mezelf kan zijn zonder de ‘gewoonlijke’ reacties.
En helaas heb ook ik nog steeds niet dé oplossing gevonden om helemaal mezelf te zijn in relatie met ‘anderen’ – mijn familie in het bijzonder – omdat ik steevast op onbegrip botst en/of als arrogant afgeschilderd wordt en/of als een bedreiging gezien wordt. Ik kan hun reacties ook niet negeren omdat ik ze keihard voel ook al zeggen ze niets… Bodylanguage, weet je wel. Ik ben daar een krak in… Gelukkig word ik me meer en meer bewust dat het HUN gevoel is en NIET het mijne. Is tot hiertoe toch telkens weer een uitdaging… Wie ben ik/wat is van mij en wie is de ander/wat is van de ander…
Heel mooi! Op mijn blog schrijf ik voor mezelf en een onzichtbaar publiek. Het is fijn om door je reactie te merken dat er een connectie is. Dankjewel daarvoor! Míjn dank, voor JOU! 😊
Compliment voor het artikel. Heel mooi en herkenbaar, nog wel onwennig, dat ik mogelijkerwijs ook tot een groep behoor die niet zo makkelijk in een hokje te plaatsen is. De laatste maanden beginnen puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Niet altijd makkelijk (gelukkig niet :)), maar leidt vast naar iets moois. Gelukkig 1 familie lid die daadwerkelijk weet waar het over gaat en vrienden die mij accepteren zoals ik ben.
Fijn om te horen, dankjewel. Heel belangrijk, dat laatste! Laat je fascineren op dit pad, ik beloop ‘m ook…
[…] meer invulling van het grote plaatje, op zoek naar de grote blauwdruk. Geen idee of dat bij andere Rainforest Minds ook zo werkt, maar ik heb gewoon heel veel informatie nodig. Ik settle niet voor less, voor […]