Ik heb mijn mensen gevonden. Ik weet waar ik toe behoor.. Ik ben thuis.
Of toch niet?
Ik dacht er te zijn. Thuis. Ik wist wat mij anders maakte en de herkenning was groot en meer dan stimulerend. Om ook eindelijk de stap te zetten om peers te ontmoeten kwam wat laat, maar ik was er klaar voor. Enthousiast en vol verwachting sloot ik mij aan bij ‘mijn soort’. Er ontstond een warm gevoel vanbinnen dat ik het beste kan omschrijven als verademing. Mensen die snel denken, conversaties op het tempo van een sprinter in plaats van de meest voorkomende stoptrein met vertragingen op elk station. Creatieve geesten met soms buitengewoon rijke communicatie. Heerlijk.
Maar het duurt niet lang of ook hier is het eindstation sneller in zicht dan mij lief is. We gaan de diepte in maar we blijven op de rails, sommige niet vaak bereden, maar de rails bestaan al.
Een aantal keer merk ik op dat enkele passagiers weten over te stappen op de hogesnelheidstrein. Er worden grensoverschrijdende rails bereden die nog sneller en dieper gaan. Een fijn gevoel waar ik graag een kaartje voor koop om mee te mogen reizen. Maar ben ik thuis? Nee.
Ik voel mij meer thuis in een raket die zich buiten ons turbulente aardbolletje begeeft. Ik observeer en analyseer holistisch, vanuit het grote, brede en nog ontzettend onbekende ‘alles’. Druk maken om kleine details komt in mijn hoofd niet vaak voor. Existentiële levensvragen, de dynamiek van onze nieuwe globale samenleving en de absurditeit van de systemen om ons heen is waar ik mijn denkvermogen aan besteed.
In de wereld van de sociale wetenschappen was geen plek voor mij. De grote vragen zijn met de kennis van nu onmogelijk te bevestigen of weerleggen, dus we beginnen er ook niet aan. Focus maar lekker op een zo specifiek mogelijke case. Blijf schuiven, wroeten en wringen tot je data iets relevants aan het licht brengt en gebruik dit als bewijs voor een mooi argument die de volgende generatie studenten klakkeloos kan overnemen als waarheid. De enkele theorieën waarop al ons verdere werk gebaseerd is bevragen? Doe dat maar niet. Deze creaties zijn al sinds de jaren tachtig onze basis dus wie ben jij om daar 39 jaar later aan te gaan twijfelen? Zoveel is de manier waarop we communiceren, informatie ontvangen en de media consumeren niet veranderd sinds die tijd..
Een maatschappij gericht op rechte lijnen, van onder naar boven, van het begin naar het eind, een lineaire sekte. Laten we kijken wat er voor ons ligt en dan bouwen we daarmee een weg naar de finish. 99 hé, daar doen we het voor! Interdisciplinair en holistisch de systemen om ons heen ontdekken? En vanuit daar de gaten zoeken die we nog moeten vullen? Aandacht voor de onbekende connecties, onverwachte oorzaak-gevolg relaties en toegeven dat we eigenlijk helemaal niet zo veel weten? Interessant, maar niet realistisch.
Ik heb jaren lang op een evenwichtsbalk gelopen tussen mijn realiteit en die van ‘de norm’. Keer op keer sprong ik in de realiteit van de collectief geaccepteerde waarheid en keer op keer eindigde ik weer op de balk. Ongeacht de sterkte van mijn wilskracht lukte het mij niet om deze realiteit eigen te maken, maar ik bleef volhouden. Elke sprong richting de grond eindigde in teleurstelling en twijfel aan mijn identiteit. Elke sprong richting de grond bracht mij maar op één plek en dat was terug op de balk. Vermoeid, verslagen en verward stel ik mijzelf de vraag: waarom? Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk daar beneden en de weerstand die ik ervaar is sterker dan mijn wilskracht.
Ik sta weer op de balk. Ik voel een golf van energie van mijn tenen naar mijn hoofd schieten. Ik ben bang voor het onbekende. Iedereen is bang voor het onbekende. Maar hier en nu besluit ik dat ik sterker ben dan deze angst. Ik buig mijn knieën. Inhaleer de lucht om mij heen tot mijn longen zijn gevuld en ik spring de andere kant op. Ik spring en ik vlieg. Voorbij de vliegtuigen, de wolken en de ozonlaag. Ik vlieg en vlieg tot de zwaartekracht verdwijnt. Ik kijk naar beneden en zie de aarde, de hele aarde, de aarde als geheel. Ik ontspan, geef mijzelf over en voor ik het weet zweef ik in mijn eigen realiteit. Vanuit dit plekje zie ik de balk waar ik zo lang aan vast heb gehouden. Ik zie de hiërarchische systemen waar ik niet in paste, van de academische wereld tot commerciële organisaties. Ik zie de stoptreinen, sprinters en hogesnelheidstreinen over de rails denderen. Ik zie een wereld ontworpen voor treinreizigers en accepteer eindelijk wie ik ben. Ik gooi mijn OV-chipkaart in de prullenbak en trek een kleurrijk ruimtepak aan. Het is tijd voor mijn realiteit. Ik ben thuis.
Heel fraai weergegeven, deels herkenbaar.
Zo herkenbaar, dankjewel!
Zeer herkenbaar, maar aan wie zeg je dat ?
Onze globale maatschappij en economie versus extinctie (2120) door niet holistisch denken : geld en macht alleen kunnen geen biotoop redden (aarde)
wegens schrijnende kortzichtigheid in denken van de gemiddelde mens die de democratie voedt in zijn uitslag en regeringsvorm en dus ook in
werkwijze naar de toekomstige ‘oplossingen’ toe. (met onbewuste manipulatie via media allerhande, wat ook wettelijk toegelaten is)
Dat dit leidt naar catastrofale (globaal gezien) toestanden zal wel duidelijk zijn (binnen de 100 jaar, en zo goed als onomkeerbaar)
Pessimist ? Nee, realist. Zodra de voedingsgrens overschreden is van de nu al te veel en nog steeds groeiende wereldbevolking
beginnen de oorlogen om de resterende grondstoffen.
Geboortebeperking ? Maar nee, dat brengt niets op. Laat ze maar oorlog voeren later, daar kunnen we dik aan verdienen, en intussen kunnen
we hen gebruiken als goedkope arbeidskrachten. (derde wereldlanden).
Hulporganisaties ? Afhankelijk van geld, en sommigen worden zelfs kunstmatig in stand gehouden door het probleem niet op te lossen,
maar bij te tanken in kunstmatig gecreërde en in stand gehouden ‘probleemgebieden’ waarbij velen parasiteren op die situatie.
Oplossing : maak de hulp onafhankelijk van geld en maak dat de geholpenen zichzelf verder kunnen beredderen na die initiële hulp.
Dat is hulp. Niet hen afhankelijk maken van die hulp.
Algemeen :
het grootste probleem is dat hoe groter de massa is van de betrokkenen, hier de aarde en zijn inwoners (en het werkt met erkende ‘veralgemeningen’ van de middenmoot, de grootste massa, treinreiziger in jou schrijven) hoe trager de verandering mogelijk is (met waardevolle innoverende inzichten) , hier dus de gehele aarde met al zijn inwoners.
Mijn idee is dat een (neutraal politiek en neutraal industrieel, dus niet geld-afhankelijk) neutrale denktank (dus niet gebonden aan partijen of denkwijzen) een input moet kunnen krijgen naar de globale
regeringen toe (beginnen met de onze) en wel vanuit groepen als deze (wetenschap is een taal die iedereen begrijpt en dus universeel).
Daarbij moet men niemand de les spellen bij moeilijkheden, maar werkzame alternatieven bieden zodat er ook iets
constructiefs kan gebeuren. (de beste stuurlui staan aan wal is niet wat ik hier wil bereiken, aangezien eerder destructief dan)
Ik zie van bovenaf alles gebeuren en ervaar dit als desastreus, kortzichtig en idioot. (sorry voor de woordkeuze)
Gevolg : ik zeg of implementeer N I E T S meer, gewoon te pijnlijk om steeds niet begrepen te worden.
Dus hierbij zou ik graag contact hebben met de astronauten onder ons,
zodat de anderen en onze kleinkinderen ten minste een kans zouden krijgen,
om nog in een soortgelijke civilisatie te kunnen bestaan de komende decennia.
Veranderingen gaan enkel helpen, als de waarschuwing op tijd herkend werd, en niet als de ijsberg
al in zicht is, de mensheid momenteel gedraagd zich als de Titanic.
Laten we zeggen dat ik het probleem al aanvoel, nog voor het zich duidelijk gesteld heeft,
d.w.z. dat ik al lang reageer, voor anderen het gezien hebben,
en zo problemen vermijd die anderen nog niet zien aankomen hebben.
Dat is een van de instrumenten in mijn ‘ruimteschip’.
Ik hoef daar zelf geen deel van uit te maken (maar het mag)
maar jullie zijn noodzakelijk in het vooruitdenken en redeneren
om deze wereld nog een kans te geven.
Succes allemaal ! Jullie kunnen dat.
Je weet het enkel nog niet.
Hou er aub rekening mee dat deze reactie mijn opinie is en indien ongepast bevonden gerust mag verwijderd worden. Ik vind echter dat mensen (ook hb-ers) van de niet zo verre toekomst in onze korte menselijke geschiedenis ook een kans verdienen in een mooie samenleving waar niet enkel het recht van de sterkste zal gelden.
Welke existentiële levensvragen ?
Welke existentiële levensvragen ? Interesseert mij geweldig.
De diepgang van de vraag is key naar de formulering van een antwoord.