Ik zit te werken in een trein, omdat ik me goed kan concentreren met een voorbijtrekkend landschap en het ritme van de wielen op de rails. Ik ben op weg naar een afspraak met een vrouw die ik onlangs heb leren kennen.

Ik had zelf voorgesteld om bij haar langs te komen en zij vond dat een leuk idee.

Daar moest ik wel wat voor overwinnen. Zo goed kennen we elkaar nog niet en ik ben meestal niet brutaal genoeg om mezelf zomaar uit te nodigen. Het feit dat zij ook hoogbegaafd is heeft me over de streep getrokken om dat nu dus wel te doen. Kennelijk is er hier dus weer zo iets aan de gang waar contact tussen hoogbegaafden anders is dan met andere mensen, dus daar ben ik eens over gaan denken. Wat is dat toch?

Ik weet dat ik me in het dagelijks leven onbewust volledig aanpas aan mijn gesprekspartners. Ik ben daar met jaren ervaring best goed in geworden. Ik lees mensen en situaties (dat doen we allemaal), en al naar gelang de situatie en het belang voor mijzelf zeg en doe ik de dingen waarmee ik denk het meeste te kunnen bereiken. Ook dat doen we allemaal. Ik weet ook dat ik onbewust dus een andere taal spreek, andere dingen zeg en zelfs denk, en dat ik daar heel moe van word. Ik doe mijzelf tekort op dat soort momenten.

Dat aanpasgedrag is gebaseerd op aannames over anderen. Ik zeg dingen niet of anders omdat ik aanneem dat een ander me anders niet begrijpt. Ik doe ook dingen niet of wel gebaseerd op die aannames, zodat ik mezelf dus bijvoorbeeld meestal niet uitnodig om iets te gaan doen.

Ik heb ooit een tijd in een Engels stadje gewoond waar de aanname altijd was dat een man maar om één reden een praatje met een vrouw wil maken; je kan wel raden wat voor reden dat is. Als ik dus simpelweg leuke nieuwe mensen wilde ontmoeten, werd dat alleen al daardoor een stuk moeilijker.

Bij hoogbegaafden durf ik veel meer mezelf te zijn. De aannames zijn anders. Een aanname is (en meestal correct) dat jullie mij beter begrijpen. Zelfs mijn grappen. Ik hoef minder uit te leggen. Ik word dus ook minder moe van de interacties. Het voelt goed.

Ik ben er nog niet, ook bij hoogbegaafden, maar ik streef zoveel mogelijk naar een bestaan waarin ik me niet aanpas gebaseerd op aannames, omdat mijn oprechte zelf altijd voldoende is, gewaardeerd of niet, begrepen of niet: gewoon lekker zijn wie ik ben. En dus ben ik nu op weg om lekker te gaan kletsen met iemand die dat goed begrijpt en waarmee ik tot nu toe heel leuke gesprekken heb gehad.

Ik ken genoeg mensen die ogenblikkelijk hun eigen, niet erg originele, aannames zouden hebben wanneer ze horen dat ik, als man, op weg ben naar deze afspraak. Als hoogbegaafden kunnen en moeten we hierboven staan. Elke situatie, elk contact, elke relatie staat op zichzelf en kunnen we open en eerlijk benaderen. Vandaag gaat dat lukken.

Wij steunen jou. Steun jij ons ook?

NU DONEREN

© Tekst Martin van Elmpt van Ze Leve Hoog | Redactie Alice K. Burridge van Green Writing | Beeld Seth Matahelumual van Epicart | Stichting Hoogbegaafd!