De Week van de Hoogbegaafdheid
Een week volledig in het teken van hoogbegaafd zijn. Hoe fijn is dat? Dat er aandacht is voor deze prachtige eigenschap, kwaliteit, manier van zijn? Toen ik het er met mijn zoon over had, dacht hij dat ik een grapje maakte.
“De week van de Hoogbegaafdheid, echt? Hoezo een week voor de hoogbegaafdheid? Voor mij is iedere dag hoogbegaafd.”
Hard nodig
Maar blijkbaar is het nodig. Net als Internationale Vrouwendag nog steeds nodig is. Maar dat is weer een heel andere discussie. Wat is de reden dat we een week besteden aan het hoogbegaafd zijn? Aan het fenomeen hoogbegaafdheid? Omdat er nog weinig kennis over is, omdat er nog maar weinig mensen van gehoord hebben of omdat het iets is waar we aan moeten wennen, als maatschappij, dat het bestaat? Of is er een heel andere reden?
Positieve aandacht
Op de site van Week van de Hoogbegaafdheid staat:
Het organisatieteam brengt met de Week van de Hoogbegaafdheid het onderwerp positief onder de aandacht. Wij willen kennis over hoogbegaafdheid verspreiden en vooroordelen en misvattingen proberen weg te nemen. Want hoogbegaafdheid is een woord dat niet bij iedereen positieve gedachten oproept. Mede hierdoor kunnen hoogbegaafden niet altijd en overal zichzelf zijn en hun talenten optimaal inzetten. En dat is enorm jammer, want hoogbegaafden hebben de maatschappij veel te bieden. Daarom dus deze week met een positieve insteek!
Geraakt
Het is dus heel belangrijk en er is nog zeker een (lange) weg te gaan. En iedere keer raakt het me. Als er weer iets wordt gemeld over hoogbegaafden dat voortkomt uit een vooroordeel, een misvatting. Dat er onbegrip is over het anders zijn. Dat “we” ons niet aanpassen bijvoorbeeld. Of dat we niet goed meedoen met de rest. Of dat we vervelend gedrag vertonen en het allemaal daaraan ligt.
Boosheid en verdriet
En iedere keer voel ik ook boosheid, verdriet en onmacht als er weer een oordeel op tafel komt over een hoogbegaafd kind of mens. Of mij! Hoezo een oordeel? Hoezo wordt er een verontschuldiging verwacht? Hoezo? Hoezo? Hoezo? Heb ik mij als mens te verontschuldigen voor het feit dat ik hoogbegaafd ben? Dat ik anders ben dan jij, dan hij, dan zij? Dat ik dingen anders zie, beleef, meemaak, doe of ervaar? Dat ik nu eenmaal dingen intens beleef en intense emoties uit? Kortom, heb ik mij te verontschuldigen voor dat ik ben wie ik ben? Wil je dat ik mij verontschuldig voor het feit dat ik ben wie ik ben? Dat ik me verontschuldig dat ik zo besta? Really?
Het is 2020, hè!
Anno 2020 hebben we liever dat we niet kijken naar wat er is en doen alsof het niet bestaat? Dat hoogbegaafdheid iets is dat alleen maar voordelen oplevert voor diegene die het is. En dat we de nadelen maar aan de persoon wijten, dat dat iets is wat aan de persoon ligt en niet aan het feit dat hij hoogbegaafd is. Dat het onderdeel is van het zijn van hoogbegaafd zijn.
En wat als…
Maar wat als het daar niet aan ligt? Dat het anders ligt dan velen van ons tot nu toe dachten? En dat degenen die tot nu toe mochten bepalen hoe het ging, hoe we de wereld inrichten, het niet langer bij het juiste eind hebben? Want wat als je niet past in regulier, bijzonder en ook niet in speciaal? Dat je niet past in alles wat er al is. Wat dan?
Maakbaar
Stel dat alles wat we gemaakt hebben niet langer voor iedereen passend is. Wat als alles wat we dachten toch anders blijkt te zijn? Dat zoals het nu is niet aan iedereen de juiste plek biedt? En dat blijkt dat er een andere, betere plek zou kunnen bestaan die passender is?
Luister
Wat als het antwoord zit in de hoogbegaafde zelf? Dat hij het laat zien, iedere dag weer. This is me. Dit is wie ik ben, dit is wat ik doe, dit is wat ik kan, dit is wat ik beleef, dit is hoe ik de wereld zie. Het antwoord ligt er al. In de hoogbegaafde zelf. Luister, fluister, kijk, beleef, zie, hoor en drijf mee op de golven van zijn of haar bestaan. Beleef de wereld zoals hij of zij die beleeft. Sta open en laat het toe. Gewoon, omdat het kan. Gewoon, omdat de hoogbegaafde niet anders kan.
Be the change
En als je heel goed luistert, hoor je hoe het anders mag. En als je heel goed kijkt zie je hoe het anders kan. En als je wilt, doe het dan anders. Be the change. Be the way. Want het gaat namelijk niet over als ze ouder worden, hoogbegaafdheid verdwijnt namelijk niet als we onze ogen sluiten. Net doen alsof het er niet is. Het is er, iedere dag. Bij 2,5% van de bevolking. Dus twee tot drie mensen van de 100 is het. Heeft het.
Waar ligt het aan?
Als nou zou blijken dat er naast regulier, speciaal en bijzonder ook nog iets anders bestaat: laten we die mogelijkheid gewoon eens open houden. En dat het niet ligt aan de ouders, de opvoeding, de psychische problemen van het kind (of de ouders), het kind of zijn gedrag. Maar dat het ligt aan dat we altijd dachten dat iedereen wel in een van de hokjes die we hebben gemaakt te passen valt. En dat de hokjes nu te klein blijken te zijn. Of dat er zelfs heel andere hokjes nodig zijn. Of, beter nog, dat we de hokjes beter kunnen afschaffen en gewoon kijken naar de mens zonder de voormalige schotjes en hokjes.
Ophokplicht
Wat als we nog niet eerder hebben durven denken dat ook zonder hokjes de wereld te overzien en hanteren valt? Want als ik mag kiezen in welk hokje ik pas, zijn er te veel hokjes te noemen: vrouw, moeder, vriendin, onbekwaam, bekwaam, 45+, hoogbegaafd, meisje, dochter, kleindochter, juf, coach, trainer, veranderaar, verbinder, … En wie bepaalt nu welk hokje het meest bij mij past? Neenee, en nu niet allemaal onbekwaam roepen!
Bestaat het echt?
Want laten we eerlijk zijn, hoe oordeel jij over sommige mensen? Of over hoogbegaafdheid? Vind je het onzin? Geloof je er geen snars van? Hebben ze zich maar aan te passen? Is met een beetje aanpassing de kous wel af? En hebben ze zich gewoon maar te gedragen en te conformeren? Bestaat het eigenlijk wel, hoogbegaafdheid?
Universum
Maar stel nou, hè, stel dat de wereld anders is dan we tot nu toe altijd dachten. Dat hoogbegaafdheid bestaat. En dat er een oplossing bestaat. Gewoon in de sterren, in het onmetelijke universum. In de wereld, in ons, in de hoogbegaafde, in jou. Wil je die dan vinden? Ben je bereid alles wat je weet los te laten? Ben je bereid je wereld om te gooien, je ogen open te gooien, je oren open te zetten en heel, maar dan ook heel goed te luisteren en zien? Naar dat wat de hoogbegaafde je dagelijks laat zien, vertelt, fluistert, smeekt?
Vanzelfsprekend
En gelukkig zijn er al een heleboel mensen die wel weten dat het anders kan, en anders moet. Die het iedere dag al doen, laten zien, voordoen en die iedere dag heel stil luisteren. Naar wat er die dag nodig is. En al die mensen wil ik een hart onder de riem steken. Want wat jullie doen is zo belangrijk. Zo nodig en tegelijkertijd zo logisch. En hopelijk is het heel snel vanzelfsprekend dat hoogbegaafden erbij horen, gewoon een plek hebben in onze maatschappij. Want het zijn net mensen. Echt, geloof me.
This is me! No apology.
Tips:
- Be the change.
- Luister en sta open voor alles wat je niet kent.
- Omarm je buurman, buurvrouw, buurkind, het kan er zomaar eentje zijn.
Heel fijne blog zeker in deze tijd! Wellicht kunnen we door deze tijd ons (iets) meer laten zien en gaat er meer besef komen?