Over hoogbegaafde kinderen is het nodige bekend. Er is literatuur over de problemen die zij ervaren, er is psychologische hulp en er bestaan speciale programma’s op scholen. Maar hoe zit het met hoogbegaafde volwassenen? Zij hebben als kind nooit een diagnose gekregen, omdat die vroeger niet bestond. Sommigen vermoeden, of weten pas sinds kort, dat hun psychische of sociale problemen zijn terug te voeren op hoogbegaafdheid.
Een hoge intelligentie is prachtig. Maar bij hoogbegaafdheid hangt dat samen met een grote gevoeligheid. Daardoor kun je voortdurend ervaren dat je anders bent dan anderen, dat je er niet bij hoort, dat je nooit echt op je plaats bent. Hoe kom je er als volwassene achter dat je hoogbegaafd bent? En als dat het geval is, hoe kun je dan je leven beter inrichten? En hoe benut je vervolgens je mogelijkheden?
In dit boek geeft expert Jeanne Siaud-Facchin een helder antwoord op al die vragen. Aan de hand van vele herkenbare voorbeelden beschrijft ze hoe je ook als volwassene je eigen persoonlijkheid beter kunt begrijpen, en zo van een hindermacht een superkracht kunt maken.
Dit boek is vertaald vanuit het Frans.
Steun Stichting Hoogbegaafd! door dit boek te kopen
Bestel dit boek via onderstaande link en steun Stichting Hoogbegaafd! dankzij het bol.com commissieprogramma.
★ Recensie: Generaliserend en onsamenhangend
Van te voren heb ik via Google geprobeerd uit te vinden of de schrijfster zelf hoogbegaafd is. Na twee bladzijden is het antwoord duidelijk. Nou is het niet makkelijk een boek te schrijven voor de kritische hoogbegaafde, maar het kan wel. Dit is het slechtste boek over hoogbegaafdheid dat ik heb gelezen en doet enig begrip van hoogbegaafdheid meer slecht dan goed.
De schrijfster geeft zelf aan dat ze ervan overtuigd is dat er algemene uitspraken kunnen worden gedaan, gebaseerd op losstaande gevallen. Ze geeft hiermee direct aan hoeveel waarde we aan haar boek moeten hechten als zij de wereldwijd erkende spelregels van wetenschappelijk onderzoek aan haar laars lapt. Ze haalt wel onderzoeksresultaten aan, maar zonder enige verwijzing naar de literatuur. Het boek bevat ook geen literatuurlijst.
Het is een onsamenhangend geheel: de schrijfster springt van de hak op de tak, spreekt zichzelf regelmatig tegen, trekt conclusies waar die niet logischerwijs uit haar ‘argumenten’ volgen, presenteert open deuren als het ei van Columbus, geeft af op andere psychologen en maakt zichzelf schuldig aan wat ze anderen verwijt. Om anderen toch van haar gelijk te overtuigen, maakt ze veelvuldig gebruik van uitroeptekens. Ze zegt woordkeuze belangrijk te vinden, maar gaat hier m.i. onzorgvuldig mee om. Zo is haar eigen denkwijze ‘gewoon’ en zijn hoogbegaafden ‘eigenaardig’.
Het woord hoogbegaafd vindt ze niet passend. Zij kiest ervoor om alle hoogbegaafden zebra’s te noemen, met een rijtje redenen die kant noch wal raken. Vaak kort ze dit af tot de letter z, die meerdere betekenissen kan hebben, als: van A tot Z en zorro.
“Je ziet, achter die ene z kan nog heel wat meer schuilgaan! Dat past prima bij de zebra’s, vind je ook niet?”
Alle zebra’s zijn bij haar hetzelfde en reageren ook allemaal hetzelfde. Het gedrag van de hoogbegaafde probeert ze te verklaren, wat tot tenenkrommende redeneringen leidt. Zo stellen hoogbegaafde kinderen volgens de auteur bijvoorbeeld veel vragen om de grenzen van hun ouders te testen. Er staan veel onwaarheden in. Bijvoorbeeld dat hoogbegaafden goed uit de voeten kunnen met multiple choice-vragen, maar uit alle literatuur en de praktijk blijkt juist het tegenovergestelde.
Als je het boek oplettend leest, zit je constant met je hoofd te schudden, tot het bittere eind. Ze eindigt met het hoofdstukje ‘bij wijze van conclusie’:
“Jullie bestaan echt. Behoud je kinderziel… (je bent) een volwassene die nooit een ‘groot mens’ zal worden.”
Anika
Oktober 2020
Wij staan het niet toe dat je deze reviewtekst kopieert naar welke website dan ook, zoals een eigen website of die van verkopers. Reshare in plaats daarvan de link naar deze pagina.
Dankjewel, Anika, voor je goede recensie. Precies wat ik dacht tijdens het lezen van dit boek. Wat heb ik me geërgerd tijdens het lezen. Ik dacht hetzelfde: de auteur is zelf duidelijk niet hoogbegaafd. Ik heb het boek nog even gescand, maar zag dat het alleen maar erger werd. Wat dacht je van: ‘… de vrouw is ook erg bang. Ze is tenslotte hoogbegaafd.’ Tenenkrommend.
Zoek je als hoogbegaafde naar antwoorden en herkenning? Kies dan een ander boek!