Onze dochter heeft vanaf haar geboorte een ontwikkelingsvoorsprong. Alles ging haar makkelijk af: leren lopen, praten, tellen, zwemdiploma halen, enz., dit gepaard met woede-aanvallen thuis. Wat was ze blij dat ze eindelijk naar school mocht, maar de woede en frustratie thuis werden erger en erger.

School ziet een lief meisje dat zich makkelijk aanpast. Ze geeft de juiste antwoorden en gedraagt zich voorbeeldig. Thuis komt alle frustratie, onrechtvaardigheid ( in haar ogen) en woede eruit. Thuis hebben we samen een weg gevonden om te praten en te kijken wat wij zelf kunnen doen met deze woede en al haar vragen over alles. Op school zien ze de ernst niet, ze hobbelt verder. Citoscores die van I naar V gaan en weer terug. Op schooltoetsen scoort ze hoog. En onderaan het rapport “wat is ze toch fijn in de klas en tot volgend jaar”. Ze geeft aan zich te vervelen, maar ze krijgt geen uitdaging, want ze scoort slecht op haar citoscores.

Uiteindelijk krijgt onze dochter buikpijnklachten, hierdoor komen we bij een kinderarts terecht. Alles wordt bekeken maar niks gevonden… Ondertussen is onze vrolijke enthousiaste dochter veranderd in een afgevlakt, onzeker, verdrietig meisje dat niet meer naar school wil. Als ouder moet ik haar wegsturen naar school, waar niemand ziet en wil zien dat ze op is. Ze is klaar met het zich constant aanpassen, ze heeft haar max bereikt. Dan besluiten we samen met de arts verder op zoek te gaan, te kijken naar haar ontwikkeling en hier een rapport van te laten maken, met een resultaat van meerbegaafdheid. Dat hebben we meegenomen naar school en eindelijk mag ze pluswerk gaan doen en wordt de ernst gezien. Waarom is het nodig om na zoveel hulp gevraagd te hebben en signalementen onze dochter af te breken totdat ze niet meer kon? Is dit toch onwetenheid? Eigenwijsheid? Waarom is het nodig om boos te moeten worden en zo hard te moeten roepen? En die vraag blijft hangen: WAAROM?