Toen onze eerste dochter 2 was, was het al duidelijk. Ze was “anders”. Eigenwijs zeiden ze. Er is een verschil tussen eigenwijs en koppig… Bij eigenwijs heb jij toch eigen wijsheid.

Op de Montessori-school ging het toch niet zo super goed, totdat we haar lieten testen… Geniaal denken mensen… Ver daarvan. Een soep tussen emotioneel anders en cognitief verder.

In groep 2 was ook zo een zebra. Hup naar de speciale basisklas.  Basisschool ging dus goed. Automatiseren is altijd een zwaar onderwerp geweest… Maar de leerkrachten op deze school waren met hart en ziel met die kinderen bezig.

VWO/gymnasium advies. Vol trots (namelijk meer van onze opvoedkeuzes dan haar eigen kunnen, achteraf kijken…) lieten we ons eerste door de middelbare school wandelen. Ging niet zo tof… Zie je, haar brein snapt alles, het plannen ontbreekt.

Faalangst, perfectionisme. Verantwoordelijkheid nemen over zichzelf is voor haar, voor lang, een zwaar concept geweest.

In de tussentijd gingen de jaren voorbij, van atheneum naar havo en nu thuiszitter. Twee scholen, geen passende oplossing. Die ene legt de schuld op de ander. Er zijn protocollen…

In de schaduw groeit haar zusje met angst en weerstand op. Want ja, ze presteert ook onder.

Wat is de uitweg? Psychologen, therapeuten, GGD-artsen, buurtteam, leerplichtambtenaar, onderwijsconsulent… Brengt het iets?

Ze begrijpt gewoon véél te véél van deze wereld zonder de emotionele afstand die noodzakelijk is.

Beide kinderen zien de mensen voor wie ze zijn, wat hun intenties zijn, wat voor macht ze hebben en waarom ze het hebben of willen. Alleen ze zijn nog niet in staat tot een goede zelfreflectie, net niet.

Maar als ze het krijgen, wat gaan jullie als excuses gebruiken om jullie beslissingen uit te leggen? Op welke rolmodel moeten ze zichzelf vormen?

Welke plek heeft de maatschappij nu te bieden voor een hoogbegaafde die bitter door het leven heen gaat met een MBO2-opleiding? Waar gaan deze talenten heen? Deze briljante geesten… Jullie lopen dagelijks langs zonder ze op te merken, verwoesten levens… Jullie kijken kleinerend naar zulke zielen.

Er moet iets fout in de opvoeding zijn geweest… Het moet aan het gezin liggen, arme kinderen, ze passen niet in het systeem door de utopie van de ouders.

Van die ene instantie naar de ander, jouw stem telt niet echt. Ze hebben protocollen. Dat telt.

Want niemand wil voor jouw kind zijn baan of zijn imago kwijt. Want dat is zeker wat ze gekozen hebben toen ze dachten: “Zal ik even leerkracht worden? Zal ik de wereld helpen?”

Of was dat gewoon: “Zal ik gewoon een baan hebben, niet buiten het pad lopen…” Want we hebben protocollen, sorry ik heb geen box om aan te vinken voor jouw kinderen.

Het is goed, ik lees boeken, verdiep mezelf in alle aspecten van opvoedkunde, ik studeer graag psychologie en pedagogiek als ik mijn kinderen deze ellende spaar.

What you see is what get. Het is hier nog meer “you get what you paid for”.

Als jij 17000 euro per jaar kan uitgeven, dan is jouw kind misschien gered. De rest bestaat uit protocollen.