Mijn lieve zoon is inmiddels 15 jaar. Hij heeft een fysieke, sociale/communicatieve, muzikale en mentale hoogbegaafdheid. En is beelddenker en hooggevoelig mens. Hij kijkt dwars door mensen en docenten heen. Altijd al. Op de democratische school zijn we verzocht te vertrekken omdat men niet via oogcontact en even aanraken contact wilde maken met mijn zoon zoals een psychologe aan school had aangegeven, die ik op mijn eigen initiatief had ingehuurd om uit te zoeken waarom de leerbehoefte van mijn 5-jarige kind niet tegemoet werd gekomen.

Nadien was er een half jaar geen enkele school die hem aan wilde nemen, men vond het tijdens veelvuldig proeflopen erg onpassend dat mijn zoon bijvoorbeeld vroeg: “Goh juf ik ben nog niet klaar met buitenspelen, mag ik mijn spel alstublieft eerst even afmaken en dan kom ik naar binnen?” Erg ongepast.

Na een half jaar dan maar samen op reis i.p.v. thuis vastzitten eindelijk een school gevonden door 12 samenwerkende instanties. Op alle scholen is mijn zoon kapotgepest en werd hem het label ‘dom’ en ‘achterstand’ opgeplakt. Hij is vooral gepest door docenten en lievelingetjes van de school. Tijdelijk overspannen thuis omdat leren en schoolgang gewoon niet meer ging. Totdat de laatste school het nodig achtte hem te verwijderen omdat hij gepest werd door de ouders van vriendinnen van de directie. Zo erg gepest dat dit fysiek geweld en emotioneel geweld en vandalisme van zijn bezittingen genoemd zou kunnen worden.

Daarna vond de school het nodig moeder in de schoenen te schuiven dat er teveel van school gewisseld werd en maakte er een Veilig Thuis melding van. Die door Veilig Thuis geopend werd door de zin: wij gaan niet aan waarheidsvinding doen. Dat doet alleen de politie. Inmiddels zijn wij in een ver buitenland en richt ik mijn eigen school op voor mijn kind en anderen. Maar wel met een nog altijd gebroken hart en mijn zoons gebroken leven. Wat graag had hij gewoon een school doorlopen en een fijne tijd gehad tot aan zijn diploma.