Zoon (18) werd nooit herkend als slim op de basisschool, ook al kon hij al lezen toen hij naar groep 1 ging. Hij paste zich aan, wilde niet opvallen. Had nooit zijn werk af, zou concentratieproblemen hebben. Plezier in school/leren had hij sinds groep 1 niet meer.

Toen hij in groep 8 zat, bleek zijn broertje hoogbegaafd. Wij zagen veel overeenkomsten tussen die twee, maar omdat hij op het punt stond naar het gymnasium te gaan, dachten we dat het wel goed kwam. Helaas gebeurde dit niet. Het was vanaf het begin een moeizaam verhaal. In klas 3 doubleerde hij. School labelde hem al die tijd als lui en onverschillig, ook al bleven wij het tegendeel beweren. Uiteindelijk waren er een boze vader met een vuist op tafel en eindelijk een mentor die luisterde voor nodig om hulp te krijgen. Hulp die er niet was, zo bleek. Zoon testte ook 145+, net als zijn broertje, zat inmiddels in 5 gym en was al zijn motivatie en (levens)plezier kwijt.

Hij is uitgestroomd naar het MBO, waar hij eindelijk weer succeservaringen opdoet. Tegelijk houdt hij tijd over voor zijn sport, die hij op hoog niveau beoefent. Wij hebben na al die jaren weer ons blije, vrolijke kind van weleer terug, ook al is hij nu bijna 19!