Onze zoon kon met 2 al tot 20 tellen en met 4 al volledig lezen en schrijven. Op school was al gauw duidelijk dat onze zoon slim was en ook erg gevoelig. De drukte deed veel met hem en hij werd geregeld ziek. Dat was echter geen probleem want lezen en schrijven zat er al in dus didactisch had hij school niet echt nodig en hij vond het fijn met mama en zijn kleine kleine broertje thuis.
Uiteindelijk is er besloten om groep 2 over te slaan en naar groep 3 te gaan omdat de juf niet wist wat ze met onze zoon aan moest. Het sociaal-emotionele deel van school vroeg elk nieuw jaar veel tijd en energie. Het wennen aan een ander lokaal, juf en soms zelfs nieuwe klasgenoten hield onze zoon wel een paar maanden bezig. Daarna begon de onrust weer. Gelukkig zat hij in de jongste groep van een combinatieklas en kon hij meeluisteren met de oudere kinderen… Thuis op zijn schoolbord deed hij deze lessen nog dunnetjes over waardoor hij eigenlijk weer twee klassen in 1 deed zonder overleg.
Dat betekende in groep 5 weer een hoop ellende. Hij wilde dood. Voelde zich een vreemde eend in de bijt en had geen vriendjes. Dus opnieuw een groep overgeslagen. Dat hielp.
De laatste 2 jaren verliepen redelijk rustig, mede omdat hij 1 keer per week mee mocht draaien in een plusklas op het plaatselijke gymnasium. Daar is hij met 10 jaar naartoe gegaan. Het eerste jaar leek alles redelijk te verlopen. Het sociaal-emotionele aspect was moeizaam maar hij had na school wel aansluiting met vrienden dus dat was fijn.
Onze zoon is een enorme treinfan. Bijna een savant. Bij treinen is hij gelukkig en daar brengt hij zijn vrije tijd door. Toen in het tweede jaar corona kwam liep alles in het honderd. Les volgen online trok hij niet. Hij mocht niet meer met de trein mee en we zagen onze zoon helemaal wegkwijnen. School vond dat onze zoon beter zijn best moest doen, maar ze konden geen oplossing geven hoe dat zou moeten gebeuren. Om nog meer onrust te voorkomen hebben we besloten om onze zoon te laten zitten in het tweede jaar. Dit coronajaar vergeten we. Volgend jaar een verse start. Hopelijk leukere klasgenoten en geen coronaperikelen. Helaas pindakaas. Opnieuw werd de school gesloten, volgden er weken online les en zakte het moraal van onze zoon tot het dieptepunt. Bij de laatste ouderavond hebben we alleen maar negatieve opmerkingen naar ons hoofd gekregen. Het was zo triest dat er geen leraar zag hoe zwaar onze vent het heeft en dat hij er niks aan kan veranderen. Nu moet hij van school.
Hij gaat dit jaar opnieuw niet halen en we hebben geen idee wat de volgende stap is. De andere scholen in de omgeving zijn fabrieken met 2500 of meer leerlingen. Daar gaat ons kind verzuipen. Daar is hij veel te gevoelig voor. Ik weet oprecht niet wat de volgende stap is. Ik merk dat ik bevries en niks meer onderneem omdat ik bang ben dat het nog minder met hem zal gaan. Hij nog dieper in de put komt te zitten. Ik hoop dat er iets moois op zijn pad komt waardoor het weer beter zal worden.
Geef een reactie