Onze twee zonen zijn vanaf dag 1 helemaal aan geweest.

De oudste was opvallend gevoelig, voor sferen, maar ook voor geluid. En voor water. En zijn slaapgedrag was opvallend. Hij had maar weinig slaap nodig, was ’s morgens wakker tussen 05.00 en 06.00. ALTIJD.

De peuterspeelzaal was een groot feest. Het peutervolgsysteem gaf niks bijzonders aan. Hij kon alles. Niks meer aan doen was het advies, gewoon genieten. Toen bekroop me al een buikgevoel. Zo’n gevoel van; goh, gaaf, of zo. Ik wist het niet zo. Achteraf is dit het gevoel geweest wat ik nog vaak zal gaan voelen, zonder het te kunnen duiden, of echt te weten wat het was.

Op de basisschool ging het ‘feest’ door. Nou, die citoscores, ik geloofde het wel. Als ze maar goed in hun vel zitten. Sporten, muziek, vriendjes, hij werd als duizendpoot bestempeld. Toen werd dat buikgevoel een beetje zorgelijk. Wat leer je nu eigenlijk als je alles al weet? Ik zag schriftjes met 1 fout. Daar stond dan bij: jammer 1 fout. Goh, joh toch. Je zult het maar iedere dag zien staan in je schrift. Wat leer je dan daarvan? Dat het 100% moet zijn of zo?

Hij heeft nooit kunnen vertellen wat hij op school gedaan had, alleen heel nors, “gewoon”. Achteraf, toen het zo mis ging in groep 5 vertelde hij: Ik zie dat ze zo hun best doen mam, ik kan toch niet blijven zeggen dat het niet fijn is?

Toen het echt mis ging gaf school niet huis. Als we door wilden pakken, gebeurde er niks. Plannen die we maakten met externen werden niet opgepakt. Na uren overleg kwam er altijd een opmerking in de zin van: ja, maar hij zal toch echt gewoon in het systeem mee moeten. Hij kreeg meer extra werk, en verdieping met als gevolg dat hij dit werk op de gang kon gaan maken. Instructies kreeg hij mee. Hij werd er agressief van. Niet op school, maar thuis.

Uiteindelijk, na twee jaar eruit te zijn geweest zitten beide kinderen op het Dalton-onderwijs. Veel aandacht voor klassenklimaat en instructies op maat. Autonomie en leren plannen. Voor onze jongens nu een gouden match, ze groeien en bloeien weer!