Wat heb ik een vreselijke schooltijd gehad. Ik voelde me altijd een vreemde eend in de bijt. Snapte mijn medeleerlingen niet. Ik was anders dan anderen, dat was duidelijk en dus kroop ik in mijn schulpje; het zou vast wel aan mij liggen. Hooggevoelig, dat woord was nog nooit genoemd, dus werd ik als aansteller weggezet en ging dat zelf ook geloven. Hoogbegaafd, dat was nog nooit onderzocht. Ik hobbelde mee, om er ‘bij te horen’. Legde de leerkracht iets uit, herhaalde herhaalde en herhaalde hij het en de stof werd ook veelvuldig herhaald, tot vervelens toe. Ik vond de basisschooltijd helemaal niks! Dacht dat het aan mij lag. Ging mijn best niet meer doen, want ‘ik was toch dom’. Ik werd naar MAVO gestuurd, maar paste daar al helemaal niet. De gesprekken van leerlingen onderling gingen over make-up, welke schoenen je droeg… Ik dacht ‘lekker belangrijk, not!’. Bleef authentiek, maar voelde me super eenzaam en onbegrepen. Begreep mezelf ook al snel niet meer. Had niemand om het erover te hebben. Ik dacht dat ik gek was, dom was. Was vanaf mijn 12e depressief. Ik deed (zelf)studies in slechts een fractie van waar anderen jarenlang voor naar school gingen, maar zei dan ‘dat kan toch iedereen’. Dat dacht ik echt. Ik deed mezelf veel te kort.Pas vele jaren later kwam ik in gesprek met een coach gespecialiseerd in hoogbegaafdheid. Zij heeft mij de ogen helpen openen. Natuurlijk voelde ik me nooit op mijn gemak; ik leer top down maar kreeg het anders aangeboden en dat paste dus niet. Ik kijk letterlijk anders tegen zaken in de wereld aan. Natuurlijk was ik verveeld met al die herhalingen van hoofdstukken / stof. Versnellen kon / mocht niet. Er is weinig tot geen oog voor hoogbegaafdheid. Velen roepen ‘wij hebben kennis’, maar gebleken is dat ze vaak geen idee hebben van de ‘snelle hersenen’ en hoe een hoogbegaafde denkt. Wist men maar….dat zou een HELEBOEL hoogbegaafden de hel van een weg besparen.