Mijn verhaal is enorm lang, schrijnend en valt niet zo kort samen te vatten.

Mijn dochters (145+) hebben het vanaf de start van school erg zwaar. Mijn oudste loopt continu vast en is steeds een dreigende thuiszitter en heeft al een periode thuisgezeten, overspannen. Mijn jongste heeft ook heel veel problemen. De consequentie dat leerkrachten het echt niet snappen is enorm. En dat thuisonderwijs zo’n taboe is is voor mij een groot raadsel. Schooltrauma’s, therapieën en vele burnouts bij ons ouders. Je vecht om je kind scholende te houden, je wil het beste voor ze maar loopt overal tegen de lamp en je moet jezelf steeds indekken, want als een school kwaad wil of de gemeente een andere visie heeft heb je ook zo jeugdzorg op je nek. Ook gemeentes weigeren de juiste hulp te verlenen omdat de regels daar vastgehouden worden en ze alleen met de ggz willen werken. Als ouder ben je er snel achter soms welke hulpverlener je nodig hebt maar dat kan je schudden financieel, want de gemeente gaat je niet helpen met als consequentie allerlei onnodig leed bij de kinderen. Terwijl je als ouder er alles aan doet om het goed te regelen voor je kind. Mijn kind past niet in regulier onderwijs maar toch moet ze daar in. Thuisonderwijs is de enige optie maar daar is medewerking voor nodig en het kost enorm veel. Wij overwegen regelmatig om te emigreren voor de geestelijke gezondheidszorg van onze kids. Maar ook dat heeft heel veel haken en ogen. Als ouder sta je echt met je rug tegen de muur en blijft het watertrappelen, maar als je moe wordt verdrink jij met je kind. UHB zijn in deze maatschappij is een straf en ook nog eens zeer gevaarlijk voor de psychische gezondheid van je kind. Terwijl als deze kinderen gezien worden voor de prachtige mensen die ze zijn en de enorme potentie en creativiteit die ze met zich meenemen, kunnen ze van extreem grote waarde zijn voor de maatschappij. Nu creëert deze maatschappij alleen thuiszittenden en toekomstige uitkeringsbenodigden.

Dat er geen passend onderwijs is en dat ouders gedwongen worden om hun kinderen naar school te brengen terwijl dit psychische schade oplevert vind ik absoluut kindermishandeling en een schande. Voor deze kinderen is er geen kinderrecht!

Een UHB kind of persoon verschilt net zo veel of meer in gedrag en problemen van een gemiddeld HB kind als een persoon met een IQ van 50 met een gemiddeld iemand, IQ van 100. En dat word heel vaak vergeten.