Onze Mees werd 7 jaar geleden geboren. Hij groeide op in het bos, in de natuur met een roedel van 19 sledehonden. Vanaf dag 1 werd hij door de roedel geaccepteerd en opgenomen in de roedel. Mees ontwikkelde zich als een echte hondenfluisteraar. Hij leerde de non-verbale taal van de roedel en elke individuele hond kennen. We genoten van elke stap die hij in de roedel zette. Hij ontwikkelde een gave als het om het communiceren met honden gaat.
Toen hij 3 jaar was ging hij voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Daar was hij een stille jongen, observeren kon hij als de beste. Tot de dag dat onze lieve Mees doodongelukkig bleek te zijn toen ik hem naar de peuterspeelzaal bracht. Kwam dit doordat hij thuis zo anders opgroeide dan het systeem waarin hij terecht was gekomen of wat was er aan de hand?
Uiteindelijk besloten we hem in een ander dorp naar school te laten gaan. Op de nieuwe school werd hij goed opgevangen. Twee kleuterjaren lang hobbelde hij mee. Toch vielen ons dingen op; hij was anders dan andere jongens. Verwoorden kon ik het niet, uitleggen ook niet. Totdat hij in groep 3 terechtkwam. Hij werd constant ziek, had buikpijn en kreeg verschrikkelijke paniekaanvallen. Vier maanden later, heel wat huisartsbezoeken, een gebroken moederhart en een coronalockdown verder, zag ik wat er zich al die jaren heeft afgespeeld in dat observerende koppie van Mees. Hij is hoogbegaafd!!!! En nee, hij kon niet al voor groep 3 lezen, hij was nog geen kleine professor, maar had zichzelf wel gespecialiseerd in honden, het roedelleven, lichaamstaal en het communiceren van en met honden! Dit heeft hij namelijk al die jaren aangeboden gekregen.
En toen… toen moest ik toch mijn vermoeden uitspreken naar school toe, hoe voel je je dan als ouder? Nee, ik zeg niet dat mijn kind meer is dan een ander kind. Ik zeg niet dat ik wil dat mijn kind straks op de beste universiteit van de wereld terechtkomt. Ik zeg niet dat mijn kind alles allang kan. Ik zeg: mijn kind leert razendsnel nieuwe stof; ook hij heeft instructie nodig om dingen te leren. Hij loopt vast in communicatie omdat hij een IQ van ergens tussen de 135 en 140 heeft en dus moet communiceren met kinderen met een gemiddeld IQ van 100. Even ter verduidelijking, hetzelfde verschil als hoe wij communiceren met een gemiddeld IQ van 100 met iemand met een IQ van tussen de 60 en 65, hoe moeilijk kan dat zijn? En dan ben je ook nog een kind… En dan, dan ga je op zoek naar de beste kinderpsycholoog van NL in de hoop je vrolijke, talentvolle kind terug te krijgen. En dan krijg je de diagnose van zijn talenten… Ineens begrijp je alles, je krijgt erkenning maar ook slapeloze nachten.
En dan, hoe ga ja dan verder… Dat zijn wij nu aan het uitvinden. Een weg die niet klaar ligt. Een weg waar iedereen om Mees heen het wiel moet gaan uitvinden omdat er gewoon geen passend onderwijs voor deze doelgroep is. Een weg waar veel van de juffen gevraagd gaat worden. Een weg waar veel mensen van Mees zullen leren en hij onbewust met ups en downs zijn talenten zal inzetten om zijn omgeving hoogbegaafde kinderen te leren zien en begrijpen.
Kleine tip voor communicatie in het vervolg: als je het verschil probeert uit te leggen door te gaan vergelijken in IQ ga je heel veel mensen tegen het hoofd stoten – het is niet dat iets te bevatten is voor de meeste mensen. Tenminste, dat heb ik gemerkt. Ondanks dat je het niet wilt wordt het opgevat als “je verheven voelen boven de rest”.
Belangrijkste is dat je kind krijgt wat het nodig heeft: hij moet leren leren, ook al gaat dat op een andere manier dan de andere kinderen in de klas.
Ik weet voor mezelf tegenwoordig aan te geven dat ik genoeg uitdaging nodig heb, de mogelijkheid om zelfstandig te werken in rust (hoera, HSP!) alsmede genoeg collega’s beschikbaar voor (wat ik vind) de meest stompzinnige vragen die er maar zijn… want de rest snap ik wel. De koffiemomenten samen zijn daarvoor ideaal – en dus zit ik verveeld thuis tijdens Corona… het team gaat niet zo snel, en ik doe in een dagje wat er van me verwacht wordt in een week.
Succes, al verwacht ik op basis van dit verhaal dat dit wel goed gaat komen.
Dank voor de tip! Tot nu toe heb ik dit absoluut niet zo ervaren. Door juist open te zijn naar de buitenwereld wordt Mees beter begrepen, ook zeker wat betreft communicatie. Zeker de mensen die hem kennen en bij wie het stukje communicatie is opgevallen zeggen nu , ja ik snap nu dat dit lastig voor hem is. Hier zijn wij juist heel blij mee. Mees kan hier ook heel goed aangeven wat hij nodig heeft, ook de rust, hij kiest er regelmatig voor om even op de gang te werken zodat hij niet overprikkeld raakt. Scheelt dat ze een moderne leuke gang in de school hebben, heel fijn voor hem!
Wat leuk om te lezen, en wat een fantastische (vroege) jeugd voor Mees. Nu wel in een regulier systeem?
Mijn kinderen zijn grotendeels in vrijheid en natuur in India opgegroeid, en op hun 10e en 12e in het Nederlandse schoolsysteem terecht gekomen. Met zoveel levenservaring, zo een portie aan bewustzijn, snelle UHB hersenen, erg goede voelsprieten, én volledig Engelstalig opgegroeide, ervaren wij het Nederlandse schoolsysteem -en de docenten- erg beklemmend en bekrompen.
Herkenbaar?
Ik begrijp je helemaal! De afgelopen jaren hebben wij ontzettend veel moeite gehad met het Nederlandse systeem vandaar ook onze keus om beide jongens zolang mogelijk bij kinderdagopvang weg te houden.
School konden we niet om heen. Met de weinige keus hier hebben we de beste keus gemaakt die er is en daar zijn we nog blij om. Mees zit nog in het reguliere onderwijs. Hij is nu gaan versnellen, zit nu in groep 5 IPV 4. De scholengemeenschap waar mees zijn school onder valt heeft sinds dit jaar voor hoogbegaafde kinderen een speciale klas waar hij na de zomervakantie1 dag in de week naartoe zal gaan zodat hij met ontwikkelingsgelijken in aanraking zal komen. Met deze mogelijkheid in combi met het reguliere onderwijs hopen we te bereiken dat Mees in aanraking blijft komen met alle soorten mensen die hij de rest van zijn leven gaat tegenkomen in onze maatschappij. Daarnaast krijgt hij een eigen onderwijsprogramma wat nog in de maak is en ik denk een hele uitdaging is om dit neer te zetten. Vanaf groep 7 is er nog een traject vanuit de scholengemeenschap in combi met het gymnasium, mogelijk komt hij hiervoor tegen die tijd ook in aanmerking dat bekijken we tegen die tijd. Hij krijgt voor nu ook nog een stukje psycho-educatie van een echt geweldige psycholoog die ons geholpen heeft bij alle bovenstaande stappen en het gehele traject. Zij blijft komende jaren ook op de achtergrond aanwezig mocht Mees terug vallen krijgen of dergelijken.