Wij hebben twee dochters, wij gaan ervan uit dat ze allebei hoogbegaafd zijn. Een appel valt niet ver van de boom én ze lopen flink voor op hun leeftijdsgenoten.

Dochters zijn nu 7 en 4, dus de zoektocht naar een geschikte basisschool is nog niet heel lang geleden. De hb-school viel af. Destijds werd er alleen voltijds hb-onderwijs gegeven vanaf groep 3 (inmiddels is dat groep 6) en wij wilden onze dochter niet twee jaar in de wachtstand zetten. Dus ging de zoektocht verder naar een reguliere school die open stond voor maatwerk en het liefst met enige kennis en/of ervaring met hoogbegaafde kinderen. Gelukkig vonden wij deze, want later bleek dat eerder genoemde hb-school de enige is in onze streek. Kinderen zijn dus aangewezen op scholen die zich met de beste bedoelingen willen inzetten voor deze kinderen.

De schoolcarrière van de oudste gaat niet van een leien dakje. Het is een intensief traject waarbij wij elke 4-6 weken een gesprek hebben met leerkracht, IB-er en wanneer gewenst specialisten. We bespreken hoe het gaat, wat wij thuis zien, hoe het op school gaat en wat de leerkrachten zien. Zo kunnen we bijsturen waar nodig en extra hulp inschakelen wanneer nodig. Een enorme inzet en betrokkenheid. En toch ging het mis.

In groep 3 merkten wij dat de oudste de schoolweek steeds minder goed volhield. Het naar school toe gaan werd steeds lastiger. Vaak sloeg haar stemming om zodra school in zicht kwam. Zo nu en dan lieten we haar een dagje thuis om bij te tanken, maar dit was niet voldoende. Eén keer heeft de juf haar krijsend en schreeuwend van onder de kapstok geplukt. Later kregen we een foto met ‘alles is weer goed’. We zochten het in prikkels, uitdaging. Maar juf gaf aan dat ze daar druk mee bezig was. Alle hulp en extra inzet… het mocht niet baten. Met Sinterklaas zat ze op de bank en wilde ze eigenlijk alleen nog maar slapen. Cadeautjes had ze geen zin in (ze was 6!).

We hebben haar ziek gemeld en aangegeven dat ze neerslachtig tot depressief op de bank zat. Wat het ook was, we moesten ingrijpen. We kregen wel het dringende advies haar niet te veel thuis te houden vanwege de leerplicht. Maar school vroeg tijdelijke vrijstelling aan vanwege de situatie (werd ook toegekend).

Toen de scholen dicht gingen vanwege corona, hadden we nét hulp geregeld via de jeugdgezondheidszorg in de vorm van een PGB, toegekend door de gemeente. Maar gelukkig zagen we dochter in het thuisonderwijs tot rust komen en opbloeien.

Met behulp van een ECHA-specialist (hoogbegaafdheidsspecialist), die de nodige observaties en testen afnam (thuis en op school), kwamen we tot de kern van het probleem. De manier van lesgeven (uitleg/feedback) was dusdanig anders dan de manier waarop dochter tot leren komt, dat dochter de uitleg niet meekreeg en telkens dus zelf moet bedenken wat er van haar werd verwacht tijdens een les. ENORM vermoeiend dus! Want ze wilde het natuurlijk niet verkeerd doen.

School heeft gezien wat de extra hulp heeft opgeleverd en de specialist blijft nu betrokken bij school.

Het gaat nu goed, ze gaat nu tevreden naar school en presteert prima. Thuis zit ze nu ook lekker in haar vel en kan ze haar ei ook weer kwijt met vrienden/vriendinnen/hobby’s.

Maar de vraag blijft voor hoe lang. En ook: wanneer gaat het bij de jongste mis, die nu net haar schoolcarrière begonnen is?

Want met de beste bedoelingen ging het toch mis.