Tijdens het symposium van Stichting Hoogbegaafd! heb ik, als spreker en als toehoorder, genoten van dit bijzondere samenzijn. Tijdens deze dag wist onze gastheer, Erik van der Kroft, met zijn enthousiasme en de nodige humor, alles op een originele manier met elkaar te verbinden.
Nadat Alice Burridge, als voorzitter, de dag op een ontspannen manier opende, wist Willy de Heer onze harten te raken met haar vergelijking tussen vlooien uit een vlooiencircus en hoogbegaafde kinderen, die uiteindelijk ook niet meer hoger zouden durven springen dan het gemiddelde, uit angst om âhet hoofd dan heel hard te stotenâ.
Marcel Visser wist al zeer jong met zijn eigen-wijsheids-leer zichzelf persoonlijk op hoog menselijk niveau te ontwikkelen, waarbij ik zelf de link legde met de trap van menselijke ontwikkeling (Dabrowski). Na zijn toespraak hielp hij mij met technische ondersteuning, zodat ik mij volledig op mijn verhaal kon concentreren. Tijdens het voorlezen van een gedicht over de eigenheid en behoeften van hoogbegaafde kinderen, kreeg ik een emotioneel moment. Omdat er iemand uit het publiek begon te klappen, wist ik mijzelf te hervinden en voelde mij op handen gedragen, zodat ik daarna rustig mijn verhaal over het belang van heelheid van kindsbeen af aan, af kon maken. Tijdens de pauze waren er persoonlijke ontmoetingen met fijne lieve mensen en harts-verbindingen. Deze momenten hadden wat mij betreft nog véél langer mogen duren.
Na de pauze sprak Frans Corten over zijn boek en zijn ervaringen met andere âvreemde vogelsâ. We luisterden geboeid naar zijn woordspelingen. Hierna liet pianiste Sonsoles Alonso, in haar vrouwelijke kracht, een bijzondere vergelijking zien tussen muziekcomposities en haar manier van consultancy en leiderschap. Martin van Elmpt was als Ă©Ă©n na laatste aan de beurt en wist ons te intrigeren met zijn steeds terugkomende behoefte aan uitdagingen, hetgeen bij hem resulteerde in veranderingen zoals extreem veel verhuizingen. Hij wist ons echter gerust te stellen met het feit dat hij in zijn hele leven âslechtsâ Ă©Ă©n vrouw had en daar nog steeds mee getrouwd is.
De hekkensluiter van de dag was ThĂ©rĂ©sa Oost van Stichting Mensa Fonds. Zij benoemde de noodzaak tot de herkenning van hoogbegaafde ouderen, te weten âGrijs Goudâ. En terecht, deze groep mensen heeft nog een inhaalslag te maken, ook zij kunnen nog steeds van grote waarde zijn voor onze maatschappij!
Het was al bij al een heerlijke dag en ik ben Alice, Kiki en de anderen dankbaar dat zij dit mogelijk maakten, ook ten behoeve van de emancipatie van hoogbegaafde en uitzonderlijk hoogbegaafde mensen!
Els Umans
