Onze dochter ging enthousiast en leergierig vanaf 4 jaar naar de basisschool. Leerde snel schrijven. Ogenschijnlijk ging het lezen ook heel snel, want in groep één las ze al boekjes. Ze vloog qua leerstof door groep 1 en 2 in 1,5 jaar tijd. Ze had genoeg vriendinnetjes en was dankzij haar gevatte scherpe tong en sterke sociale betrokkenheid een bekende verschijning op school. Maar heel vaak werd ze ook als moeilijk gezien, m.n. door haar sterke rechtvaardigheidsgevoel en verder ontwikkelde idee over vriendschappen. Nooit vergat ze bijvoorbeeld gemaakte afspraken, wat tot best een hoop verdriet leidde in groep 1/2/3 van regulier onderwijs. Andere kinderen vergaten namelijk logischerwijs regelmatig wel afspraken. Ook leerkrachten hadden moeite met de onverzadigbare leergierigheid en alle vragen en noemde haar lastig en brutaal. Pluswerk werd door ene leerkracht gegeven en door volgende afgepakt. Pluslessen gingen vaker niet door dan wel op reguliere school. Of bestonden uit het helpen van kinderen die minder goed mee konden komen. In groep 3 was ze dagelijks zeer verdrietig en gefrustreerd. Gelukkig zag een leerkracht wat er was en orthopedagoog ontdekte hoogbegaafdheid (IQ 145 in gelijkmatig verdeeld profiel).

In groep 4 kon mijn dochter gelukkig naar het laatste plekje in net opgestarte gemengde groep 3/4 van de Leonardoklas in Nijmegen. Het eerste jaar bloeide ze op door twee fantastisch betrokken en kundige leerkrachten en het contact met gelijkgestemde klasgenootjes. In groep 5 echter was er erg veel onrust in de klas, doordat veel kinderen van samengevoegde groep 6 gemengde problematiek hadden (zoals ASS en ADHD naar HB). De leerkrachten hadden hier niet de kennis en tijd voor met 21 kinderen met allemaal een eigen voorgeschiedenis van negatieve ervaringen op andere scholen met regulier basisonderwijs. Ook bleek onze dochter een spellingprobleem te hebben dat ze tot dan aardig had gecamoufleerd door haar oplossingsgerichte houding en IQ. Nu liep ze echter vast, omdat ze in dit leerjaar niet meer op haar eigen aangeleerde trucjes kon terug vallen. De Leonardoschool bood geen hulp, omdat er werd gesteld door de schooldirecteur dat “de hoogbegaafde kinderen in het Leonardo-onderwijs worden geacht alles sneller te kunnen. We kunnen niet voor ieder kind extra begeleiding inzetten. Ze moeten gewoon mee kunnen met de klas.”

Onze dochter werd opnieuw verdrietig en gefrustreerd, zo ernstig dat ze op 7-jarige leeftijd door een GZ psycholoog een jaar lang begeleid moest worden i.v.m. diagnose depressie en suïcidale gedachten. Als ouders waren we ten einde raad om ons vrolijke kletsgrage meisje te zien veranderen in een somber meisje. Helaas zagen wij diverse kinderen in haar klas die ook psychologische begeleiding nodig hadden. 2,5 jaar lang streden we met directie om haar de spellingsbegeleiding te laten krijgen waar ze recht op heeft, net zoals dit een recht is voor kinderen met hetzelfde probleem in regulier basisonderwijs. Tot de dag van vandaag krijgt zij niet de uren begeleiding waar zij recht op heeft. Nu dalen haar Citoscores naar het niveau passend bij de laagste 10-20% van Nederland en de motivatie zakt steeds verder weg. Maar helaas is er in een wijde omtrek geen alternatieve basisschool met hoogbegaafdheidsonderwijs met plek voor haar. Wachtlijsten zijn gigantisch, 4-5 jaar, doordat er veel te weinig scholen zijn die dit type onderwijs bieden. En helaas is het predicaat hoogbegaafdheidsonderwijs geen garantie voor kwalitatief goed onderwijs.

Wij hopen van harte, voor onze dochter en alle kinderen na haar in het onderwijs voor hoogbegaafde kinderen, dat het onderwijs wordt verbeterd en dat er hulp komt voor de leerkrachten in de vorm van remedial teachers en maatschappelijk werk o.i.d. ter ondersteuning. En dat er meer scholing komt voor leerkrachten op dit vlak.