Onze zoon (nu 17) is vanaf het moment dat hij in groep 1 kwam langzaam van een leergierig, vrolijk, onderzoekend, creatief kind veranderd in een kind dat niet meer speelde, geen vragen meer stelde en neerslachtig was; alleen in vakanties fleurde hij op. Toen hij ruim 6 was hebben wij hem laten testen en bleek hij een IQ te hebben dat niet goed meetbaar was (145+).

Wanneer je als ouders de uitslag krijgt, geeft dat opluchting omdat je denkt dat er oplossingen zijn. Helaas kom je van een koude kermis thuis en begint er een gevecht om je kind een goede plek te geven. In ons geval is dat niet gelukt en is hij uiteindelijk op een VMBO terechtgekomen.

Zijn basis- en middelbare schooljaren zijn, op zijn zachtst gezegd, niet leuk geweest. We hadden een kind dat in groep 6 depressief was omdat hij niet in het schoolsysteem paste.

Toch heeft hij de moed weten op te brengen zijn hart te volgen en voor zichzelf een traject uit te stippelen waarmee hij hopelijk zijn droom – chirurg worden – kan verwezenlijken. Op dit moment zit hij op de middelbare laboratoriumschool en doet hij de medische kant. Via die weg is er een mogelijkheid door te stromen naar geneeskunde. Op dit moment vliegt hij.

Helaas is dat niet te danken aan zijn schoolcarrière, maar aan zijn eigen doorzettingsvermogen en focus.