Onze zoon is UHB en zijn IQ is geschat op 200 plus. Hij leerde zichzelf lezen op één avond. Nou ja, leren, hij kon het gewoon. Op school vermoedde de leerkracht dat hij net als zijn zus HB was. Hij werd getest en mocht op advies groep 2 overslaan. Hij moest nog 5 worden. In groep 3 had hij een geweldige juf, maar ze zei ook eerlijk dat ze zelf zijn niveau niet aankon. Hij deed o.a. VWO-wiskunde en hij sprak over de deeltjestheorie en radioactiviteit zodat reizen met de snelheid van het licht mogelijk zou worden. Hij werd ook steeds depressiever. Wilde niet meer naar school. We moesten hem met geweld aankleden om hem op school te krijgen. Uiteindelijk werd het een thuiszitter. Hij deed niets meer met zijn hoge cognitie. Hij brak wel wereldrecords met gamen, maar de motivatie om nog iets te doen was verdwenen. Hij begon te automutileren en werd suïcidaal. Op [naam niet weergegeven], een ontwikkelingsomgeving voor hoogbegaafde drop-outs kwam hij uiteindelijk weer bij zichzelf terecht en herontdekte hij jaren later waar hij gelukkig van werd. Dat was de omslag.

HB-onderwijs is hard nodig, maar mijn inziens ziet dat er totaal anders uit dan wat we gewend zijn. [De ontwikkelingsomgeving] is daar een mooi voorbeeld van. Dit soort initiatieven zouden nog veel meer te bieden hebben als ze meer financiële mogelijkheden hebben, maar zodra er geld gesubsidieerd wordt moeten er concessies gedaan worden. Dan moeten organisaties weer op bestaand onderwijs gaan lijken of met dbc’s gaan werken. Laat los, vertrouw op de kennis en ervaring van HB-deskundigen en de hoogbegaafden zelf. Pas dan ontstaat er zoveel moois en vernieuwing!

De verhalen van mijn dochters zijn vergelijkbaar. Gemiste kansen, verloren gegaan talent.