Op de basisschool niet ‘leren leren’. Een groep overgeslagen, met 10 jaar naar tweetalig vwo. Zorgen over ‘leren leren’ doorgegeven, gewezen op autodidacte aanpak. School ziet echter geen zorgvraag, ‘want cijfers zijn goed’.

Zorgvraag werd vanaf leerjaar 2 opgepakt, via niet aansluitende standaardpakketten. Gevolgen: negatief zelfbeeld, paniekaanvallen, ernstige depressie, burn-out en verzuim. Bijkomend effect: onderwijstrauma en de hulpverleningsfuik, immers, ‘een depressief kind dat uitgevallen is van school, moet geholpen worden, want (plat gezegd) die heeft heel wat te leren’. Gevolgen: vermijdingsgedrag en afkeer van hulpverlening, gezin staat op instorten, werk komt in de knel.

Leerjaar 4: school komt veel te laat met vergaande aanpassingen (wij wisten niet wat er mogelijk was), kan niet voldoen aan zorgvraag, dus advies speciaal onderwijs volgt.

Enige optie voor speciaal vwo: zelfstandig, via afstandsonderwijs vanuit een speciale onderwijsschool. Geen inspirerende lessen, geen klas met gelijkgestemden (belangrijk voor identiteitsvorming in de puberteit!!). Alleen een lesboek, een digitaal oefenprogramma en een docent op afstand voor vragen per mail. De klassencoach kan vaak niet helpen bij bovenbouw-vwo-vakken. Aansluiting en voeding door inspiratie ontbreken, wat opnieuw leidt tot demotivatie. Speciaal onderwijs is niet geschikt.

Te speciaal voor regulier, te slim voor speciaal onderwijs. Intussen twee jaar ‘kwijt’ hiermee. En nu?