Bekentenis: ik lees deze ervaringsverhalen om het gevoel te hebben dat we niet alleen zijn.

Vooral de uhb- en compleet vastloop+zelfmoordgedachten-verhalen resoneren diep. Ik moet er eigenlijk ook steeds van huilen.

Chris (nu 8) was nog net geen 4, supervrolijk, superenergiek, supersociaal, superslim-en-fantasierijk.

Op het kinderdagverblijf vroegen ze ons hem nader te laten bekijken, omdat hij soms in kleine ruimtes wegkroop (voor de rust), of met stoelen heen en weer schoof (hij was de trambestuurder, de andere kinderen moesten passagier zijn… onbegrip).

Reguliere zorginstelling doet op ons aandringen ook een WPPSI-IQ test, maar ons bekroop het gevoel dat zij hem niet goed gingen testen. Preventief een second opinion van HB-psychologe.

Uitkomst HB: 135-max, beelddenker.

Uitkomst regulier: 90-100, maar wat opvallend dat er geen performaal/verbaal kloof is?

Chris had v贸贸r het onderzoek bij regulier het complete alfabet op het krijtbord in de wachtkamer geschreven en zong het alfabetlied in het Engels…

Chris ziet zichzelf al zijn hele leven als een volwassene, laat zich niets vertellen. In plaats van te vragen naar dingen, stelt hij antwoorden, want hij w茅茅t het al — ookal weettie het soms niet natuurlijk :-).

Hij is ook extreem hoogsensitief en bij overprikkeling en/of afwijzing werd hij tot voor kort ook fysiek. Naar kinderen, 茅n volwassenen.

De eerste montessorischool bleek hij – kwamen we helaas laat achter – voornamelijk in de gang naast de klas te hebben doorgebracht.

Dat HB geloofden ze wel, maar tot leren kwam je met zo’n jongen niet: “Hij loopt de werkjes van de andere kinderen omver en tijdens kringen praat hij door iedereen heen. Ik ben goed in kringen, dat is mijn specialiteit, ik heb n贸贸it problemen met kringen. Maar met j煤llie kind erbij kan je geen kring doen.”

“…maar als je nou eens…?”

“Zo’n soort gesprek hebben wij niet meneer.”

Dan gaan er wel wat alarmbellen rinkelen. Hierop volgden de eerste 9 maanden thuiszitten. Van de depressie/trauma door de afwijzing kloof onze vierjarige (een jaar eerder nog superblij,聽 , super sociaal) zijn nagelriemen tot bloedens toe stuk. Alle vriendjes die hij nooit echt maakte op school miste hij toch enorm… Er zijn maar weinig kinderen zo diep sociaal als mijn zoon.

Speltherapeut gevonden, verbonden aan een SBO-school. Daar mag hij het na re-integratie opnieuw proberen.

Na een jaar kleuteren (kapotvervelen, afreageren, haat jegens kleurplaten ontwikkelen, enige lichtpunt: de hele schoolklas mogen voorlezen) wordt hij 6. Wij zijn ondertussen druk op zoek naar een HB onderwijsdeskundige om de school te adviseren (en nog veel meer, maar alsjeblieft ik wil het dit keer niet over PGB aanvragen in Den Haag hebben), zei deze schooljuf: “Je mag van geluk spreken dat ik 20 jaar in cluster IV gedragsproblemenonderwijs heb gewerkt.”

Ons kind blijkt dus voor scholen (zeer) moeilijk…

Zijn schoolhoofd: “De meeste van onze kinderen vinden het best OK om een beetje in hun eigen bubbel te leven…”

Als Chris nou ook een zo dacht, had hij zich waarschijnlijk best kunnen aanpassen. Maar Chris wil contact, wil diepe vriendschappen sluiten, is sociaal super(v)aardig… alleen… de andere kinderen volgen zijn fantasie niet, snappen zijn grapjes niet, hij wordt zeer vaak daarin teleurgesteld en gefrustreerd.

Groep 3 v贸贸r en tijdens Covid. Bij noodgedwongen thuisonderwijs ontdekten wij dat hij niks had gedaan in de klas. Dit was ons niet verteld, hij zou op niveau zijn – v贸贸r liggen (v茅r voor met lezen zelfs, groep 7/8).

Hem thuisonderwijs geven leerde ons dat hij niet te porren is voor schoolwerk, tenzij je extreem compact. Als we 1 uur per dag haalden was het een werkelijk feest. Hij kon ook alles al lang.

Groep 4 – tot ons groot geluk startte zijn school een pilot met een HB-klas voor SBO-kindjes. Maar na nog 1 maand overbruggen in reguliere klas en door de enorme faalangst en spanningen opgedaan over nu echt naar een klas met ‘peers’ gaan, was Chris compleet overspannen. Ernstig afreageergedrag was weer terug.

Nu 7 maanden verder, 1-op-1 begeleiding door pedagogische organisatie; alleen bijsturen op gedrag. Chris weet nu wel veel beter binnen de lijntjes te kleuren en te doen hoe het hoort. Maar hij is het compleet zat. Wanneer mag ik terug naar school?

Medicatie voor prikkelverwerking sinds een week, lijkt een beetje effect te hebben… hij houdt het veel vol in de speeltuin met kinderen die hij normaal niet zou trekken (competitieve kinderen, die plagerig kunnen doen – geen oordeel!). Hij vond het zelfs leuk!

Moeten we dit nou UHB-met-comorbititeit-AD(H)D-vleugje-autisme gaan noemen? Gaat dat hem helpen? Zijn PMKT-therapeut zegt alleen maar dat de wereld meer kinderen zoals Chris nodig heeft.

Het Centrum voor Begaafdenonderzoek in Nijmegen, noch de 3 psychologen die hem gezien hebben durven een indicatie af te geven, want zo simpel is het simpelweg niet.

Wanneer je de stressors (non-peers, ruimtegebrek, moeten presteren) wegneemt is Chris gewoon superlief, zorgzaam, gaaf, fantasierijk, energiek, nog-steeds-ontzettend-slim… En valt er niks te merken van al die label-waardige dingen. Maar als het nou iets oplost, zo’n label?

En hij zit nog steeds thuis.

De directeur van het Haagse samenwerkingsverband zei tegen de directrice van zijn school een jaar geleden al: eigenlijk bestaat er niks voor Chris in de hele regio Haaglanden.

Hadden we dan toch maar moeten inzetten op thuisonderwijs? In ons kleine appartement dat dichtgroeit van al dat thuiswerken?

Wat doe je eigenlijk met kinderen die volledig zelf de regie over hun leren zelf willen pakken en zich door anderen niks aan laten meten? Gewoon vrij laten toch, aanbieden wat mooi is en zelf laten ontdekken?

We zijn best wel ten einde raad.