Dit verhaal gaat over mijn dochter Rosaline. Ze was meteen bijzonder. Ontwikkelde zich razendsnel, Sprak als eenjarige in volzinnen en begon met twee jaar te lezen. Ontzettend creatief, leergierig, vrolijk. Sportief, nooit ziek, ijzersterk. Met drie jaar naar school, tweede klas overgeslagen, groep 3 ging prima en toen hield het op… Ze stopte eenvoudigweg met leren, paste zich aan, ging onderpresteren. Het was waarschijnlijk de sociale omgeving. Ze had pech, weinig meisjes in de klas en geen aansluiting. Andere school. Meteen een grote groep vriendinnen, plezier, vrolijk, dachten we… maar leren… helemaal niet.

Leek het moeilijk, dan begon ze er eenvoudigweg niet aan en leek het makkelijk dat raffelde ze het snel even af en maakte daardoor veel fouten. Ze verzette zich tegen alles wat met leren te maken had en wilde alleen maar spelen en sporten (op hoog niveau, dat wel). Toen werd ze ziek, een griepje.. dachten we, maar uiteindelijk bleek het een zware longontsteking. Uiteraard zou ze daarvan moeten herstellen en daar had ze tijd voor nodig. Alleen, ze herstelde niet, ze werd een schim van zichzelf, altijd moe, altijd hoofdpijn, buikpijn en nog veel meer klachten. Ze kwam nauwelijks nog op school, ze presteerde zeer middelmatig en werd in de groepjes gezet die extra uitleg nodig hadden en ze moest maar herhalen en herhalen… Ik opperde bij de leerkracht dat ze misschien hoogbegaafd zou kunnen zijn. Dat werd meteen stellig afgewezen. Zeer middelmatige leerling, nee hoor, daar was geen sprake van. Haar toch laten testen, met al haar faalangst, afkeer en met haar zieke pijnlijke lijfje kwam daar al een score van 137 uit. De leerkracht besloot dat ze dat dan maar eens moest laten zien en gaf haar stapels toetsen die ze dan eerst maar eens foutloos moest maken, daarna zouden ze wel zien of ze wat extra uitdaging kon krijgen. Helaas was de plusklas (halve dag in de week) vol. Hartverscheurend moest ze afscheid nemen van haar vriendinnen om naar het voltijds HB-onderwijs te gaan, waar ze het enige meisje in haar schooljaar is. De enige nog mogelijke weg. We zijn nu ruim twee jaar verder. Ze is nog altijd ziek. Met veel begeleiding en kleine stapjes begint ze heel langzaam weer wat te doen op school. Ze mist vriendinnen, is eenzaam. Het onderwijs is ondanks twee geweldige en begripvolle juffen nog altijd niet passend. Ze blijkt UHB. Voor haar bestaat er geen passend onderwijs. Geen basisschool en geen middelbare school. Ze zou zoveel kunnen bijdrage aan de wereld, ze kan zo fantastisch denken en is buitengewoon creatief en origineel en in plaats van steun en hulp krijgen we als familie te maken met drang, dwang, onbegrip, een VT-melding, hoon en uitsluiting.